Ты ідзеш праз поле, за табою вецер,
А ў нябёсах хмары, сонца сонна сьвеціць,
Быццам дагарае, быццам памірае,
І ў траве зжаўцелай вечар прарастае
З кропель дажджавых, нібы з апалых зорак.
Нібы векавы курган, далёкі ўзгорак
Прад табой віднеецца, плыве ў тумане,
І глядзіш праз хвілю, ён, як дзень, растане,
І дамоў ты прыйдзеш, і сустрэне ціша,
Нібы ружа зацьвіце ля крыжа...
|
|
